Γράφει ο Felix
Επανέρχομαι σήμερα, με ένα ακόμη κρίσιμο ζήτημα κατά την γνώμη μου, τα κριτήρια επιλογής του χαρακτήρα Ενός Μετώπου.
Πάνω σε ποια κριτήρια επιλέγουμε την συγκρότηση ενός Μετώπου; Για εμάς τους Μαρξιστές- Λενινιστές, υπάρχει μία βασική πολιτική αρχή, συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
Τι χώρα είναι η Ελλάδα;
Ένα βασικό κριτήριο για τα χαρακτηριστικά ενός Μετώπου, αποτελεί ο χαρακτήρας της χώρας στην οποία δημιουργείται το εκάστοτε Μέτωπο.
Η Ελλάδα, κατά την γνώμη μου, είναι μία εξαρτημένη χώρα. Τι σημαίνει εξαρτημένη χώρα;
Σημαίνει, με πολύ απλά λόγια, πως η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία ληστεύονται διπλά, τόσο από την ντόπια αστική τάξη όσο και τα διεθνή μονοπώλια, δηλαδή πως ο πλούτος μεταφέρεται από κάτω προς τα πάνω και από μέσα προς τα έξω.
Αυτό είναι κάτι, που και οι τυφλοί το κατανόησαν, τόσο με την Διεθνή Εποπτεία της χώρας από ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ, όσο και την περίοδο του δημοψηφίσματος, που έκλεισε η στρόφιγγα των τραπεζών και επιβλήθηκαν σειρά μέτρων με τον χαρακτήρα των capital controls.
Αυτό είναι κάτι που το βλέπουμε μέσα από την μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο νατοϊκό στρατόπεδο, μέσα από την ωμή επιβολή του διεθνούς ιμπεριαλισμού (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ) στα εσωτερικά της χώρας με σειρά νομοσχεδιών.
Πρακτικά, το ίδιο το κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε ένα απλά επικυρωτικό μηχανισμό αποφάσεων που έρχονται από τα έξω προς τα μέσα, δεσμευμένο και αυτό στις αντιλαϊκές συμφωνίες που έχουν μετατρέψει την εργατική τάξη,τον λαό και την νεολαία και συνεπακόλουθα συνολικά την χώρα, σε ένα απέραντο τουριστικό θέρετρο τριτοβάθμιων υπηρεσιών.
Τι αντεπιχειρήματα ακούμε;
1) Πάνω σε αυτό το ζήτημα καθολικής αναγνώρισης από την εργατική τάξη, τον λαό και την νεολαία, η πολεμική που γίνεται από την πλειοψηφία των μη «εξαρτησιακών» τάσεων είναι πως με τέτοιες γραμμές και θέσεις βγαίνει λάδι η αστική τάξη της χώρας.
Δηλαδή μας λένε, πως ενώ αναλύουμε την ντόπια αστική τάξη σαν επί της ουσίας μία ντόπια ολιγαρχία που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και των κρίσιμων τομέων, δρώντας ως φερέφωνο του ιμπεριαλιστικού άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ για να κατοχυρώνει την κυριαρχία της, την βγάζουμε και λάδι….
Η αλήθεια, όμως είναι, πως όσο πιο πλατιά αποκαλύπτει στον λαό αυτή η συνθήκη και το μέγεθος της μπόχας αυτής της ντόπιας ολιγαρχίας, τόσο πιο ειλικρινά μπορούμε να σταθούμε μπροστά στην εργατική τάξη και να καταδείξουμε την πραγματικότητα της χώρας.
2) Ακούμε πως κάποιες επενδύσεις παλαιότερων ετών στα Βαλκάνια συντελούν δείκτη ελληνικού ιμπεριαλισμού ή πως το εφοπλιστικό κεφάλαιο καθορίζει την χώρα ως ιμπεριαλιστική.
Το δεύτερο, αν κάποιος έχει όρεξη να διαβάσει την συμβολή του εφοπλιστικού κεφαλαίου στο ΑΕΠ της χώρας, θα συνειδητοποιήσει άμεσα ότι δεν υπάρχει «ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο», γιατί η έδρα του είναι εκτός Ελλάδας και αποτελεί μια καθαρά κοσμοπολίτικη τάξη από μόνο του….
Το πρώτο με μία απλή μελέτη των βασικών κριτηρίων του Ιμπεριαλισμού του Β.Ι. Λένιν, καταρρίπτεται συνοπτικά και σε πέντε δευτερόλεπτα….
Παρ’ όλα αυτά, αυτά τα δύο ασόβαρα πολιτικά επιχειρήματα, έγιναν η αφορμή για την δημιουργία της θεωρίας της αλληλεξάρτησης/ ιμπεριαλιστικής πυραμίδας (Κ.Κ.Ε.) και της ένταξης της Ελλάδας ως συστατικό του ολοκληρωτικού καπιταλισμούμ (ΝΑΡ – και οργανώσεις που έφυγαν από το ΝΑΡ).
Δεν υπάρχουν και άλλα να ακούσεις, όταν η κουβέντα μπαίνει στην πραγματική της πολιτική βάση, δηλαδή πως με επιλογή της ντόπιας άρχουσας τάξης κατ εντολήν των ξένων μονοπωλίων , καταστράφηκε ο πρωτογενής και δευτερογενής τομέας παραγωγής την δεκαετία του 70-80, για να μετατραπεί η χώρα σε ένα διαμετακομιστικό κέντρο εμπορευμάτων, με πλήρως παρασιτική οικονομία, δημιουργώντας ένα μπατίρικο μετατραπτικό καπιταλισμό.
Συμπέρασμα : Για να αποφασίσεις τι Μέτωπο χρειάζεται, πρέπει να ξεκαθαρίσεις αν η χώρα που ζεις έχει ως κυρίαρχη αντίθεση το κεφάλαιο – εργασία( π.χ. μία ιμπεριαλιστική χώρα) ή το ιμπεριαλισμός- λαός ( π.χ.
Αν π.χ. οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες ζούσαν στην Γερμανία ή την Γαλλία, σίγουρα ένα «Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο» θα ήταν μία καλή επιλογή, αλλά ζουν στην Ελλάδα…
Πάμε να δούμε και με βάση αυτό το συμπέρασμα, μία κομβική διαφορά ενός Μετώπου που θέλει να παλέψει για να επιλύσει την κυρίαρχη αντίθεση ιμπεριαλισμός- λαός και ενός μετώπου που θέλει να οικοδομηθεί σε αντικαπιταλιστική βάση αντιλαμβανόμενο σαν κυρίαρχη αντίθεση στενά αυτήν του κεφαλαίου- εργασίας .
Σε πρώτη φάση, ένα Μέτωπο που παλεύει για την ανεξαρτησία μπορεί δυνητικά να εντάξει στην « φαρέτρα του», το σύνολο του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας που αντιλαμβάνονται ότι ταπεινώνονται εθνικά και κοινωνικά από την ντόπια ολιγαρχία και τον διεθνή ιμπεριαλισμό, θέτοντας σαν στόχο την άμεση έξοδο από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι ένα Μέτωπο που στην βάσει του ενώνονται ελεύθερα όσοι έχουν συμφέρον από το να σπάσουν τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης( Σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, δεν υπάρχει κανένα εθνικό ή προοδευτικό κομμάτι ή τμήμα της αστικής τάξης, η οποία συνολικά σαν τάξη είναι προσδεδεμένη- εξαρτημένη από τον Δυτικό Ιμπεριαλισμό).
Σε ένα Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο που δηλαδή θέτει σαν στόχο την αντικαπιταλιστική επανάσταση, συμφέρον έχουν να συνενωθούν οι ντούροι αντικαπιταλιστές, δηλαδή όσοι άμεσα αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Αυτό, νομίζω γίνεται σαφές, θα μπορούσε εύκολο να είναι μία « επαναστατική οργάνωση ομοιδεατών», πάντως απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί Μέτωπο του Λαού, δηλαδή ένα Μέτωπο στο οποίο ο λαός με τα επίπεδα της τωρινής του συνείδησης παλεύει και εκπαιδεύεται, άρα ανυψώνεται σε ανώτερο πολιτικό υποκείμενο.
Είναι σαν το ΕΑΜ, μπροστά στον κατακτητή, να επέλεγε αντί να επιλύσει την αντίθεση ανάμεσα στον λαό που έχει κατακτηθεί και στον γερμανικό- ναζιστικό-ιμπεριαλιστικό κατακτητή, να επέλεγε γενικά και αόριστα να αντιπαρατεθεί με την αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας, όπως έλεγαν διάφοροι που καλούσαν σε συναδέλφωση και ταξική διαπαιδαγώγηση με τους ναζιστές γερμανούς φαντάρους « προλετάριους».
Στα επόμενα άρθρα για το Μέτωπο, θα επιλέξω να αφιερώσω έδαφος για τον αντιφασιστικό, αντινεοφιλελεύθερο και αντικυβερνητικό χαρακτήρα του Μετώπου.
Υ.Γ. Πρόσφατα διάβασα και ένα νέο είδους Μετώπου, το Αντιιμπεριαλιστικό-Αντικαπιταλιστικό-Αντικρατικό Μέτωπο, δηλαδή, επί της ουσίας, ένα μέτωπο στενά αναρχικών αγωνιστών, το οποίο και αυτό, είναι μέτωπο ιδεολογικής αναφοράς και όχι πολιτικής κατεύθυνσης αντιπαράθεσης με τα άμεσα.
Προφανώς, για μία Πανελλαδική Αναρχική Οργάνωση, αποτελεί ένα κατά τα άλλα, συμμαχικό σχήμα σε τακτικό επίπεδο πάλης….
Felix
Από τη σπίθα στη φλόγα 