Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και ο ρόλος της Ρωσίας
Γράφει ο Felix
Α.Γιατί μιλάμε για επικείμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο;
Η εκτίμηση μου είναι, πως η ανάλυση που τοποθετεί την περίοδο, ως περίοδο πριν το ξέσπασμα ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχει να κάνει με την ύπαρξη μίας δομικής κρίσης του συστήματος- χωρίς ικανότητα επανάκαμψης για το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό σύστημα.
Ο ιμπεριαλιστικός άξονας ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, υπό την ηγεμονία του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού, προχωρεί σε μία επίθεση άνευ προηγουμένου στους λαούς ολόκληρου του κόσμου- και ιδιαίτερα στον λαό της Ρωσίας- από κοντά και με την επίθεση σε Αφρικής, Ευρώπης, Βαλκανίων και επαναφέροντας την γενοκτόνα δράση απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό- με σκοπό την ανασύσταση του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, με σκοπό να το επαναφέρει σε μία τροχιά πορείας.
Β.Ποιος ο ρόλος της Ρωσίας;
Η Ρωσία, κατά την γνώμη μου, αποτελεί μία καπιταλιστική χώρα, χωρίς δυνατότητα λόγω του παγκόσμιου χωροφύλακα των Αμερικάνων Ιμπεριαλιστών να μπορεί να προχωρεί σε άντληση υπεραξίας από τους λαούς, με το τραπεζικό της σύστημα να βρίσκεται χαμηλά στην διεθνή καπιταλιστική αλυσίδα, και χωρίς να της επιτρέπεται να αφομοιωθεί από το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, από επιλογή του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού.
Η ρώσικη ολιγαρχία και άρχουσα τάξη, ως μία αστική τάξη που σέβεται τον εαυτό της, θα ήθελε να μπορεί να ανελιχθεί στο στάδιο μίας ιμπεριαλιστικής άρχουσας τάξης, γεγονός που στην δοσμένη ιστορική περίοδο και φάση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος – ύπαρξη ενός στρατού οπλισμένου μέχρι τα δόντια δυτικών κρατών, δηλαδή το ΝΑΤΟ- αυτό δεν μπορεί να το επιτύχει.
Υπό αυτή την έννοια, η ρώσικη άρχουσα τάξη εξαναγκάζεται λόγω των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών της, να συρθεί τόσο στον αντιιμπεριαλιστικό – αντιφασιστικό πόλεμο που πρότερα έδινε ο λαός του Ντονμπάς όσο και να αναλάβει ρόλο στην πάλη των λαών απέναντι στην αποικιοκρατία και τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό – π.χ. στην Αφρική .
Δεν το κάνει, ούτε από την «καλή της την καρδιά», ούτε γιατί ξαφνικά η αστική τάξη της Ρωσίας μετατράπηκε σε κάποιο γενικά και αόριστα επαναστατικό ή ριζοσπαστικό αντιιμπεριαλιστικό υποκείμενο.
Είναι η γεωπολιτική κατάσταση από την μία μεριά και η αμερικανονατοϊκή επιθετικότητα από την άλλη μεριά, που την αναγκάζουν να συρθεί σε αυτή την επιλογή.
Έτσι, σε σχέση με τον εν εξελίξει ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ απέναντι στην Ρώσικη Ομοσπονδία και τους λαούς της Ρωσίας, έχουν διαμορφωθεί διάφορες θέσεις μέσα στο ευρύτερο εργατικό – λαϊκό – αντιφασιστικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Από την μία μεριά, μία καθαρά προδοτική θέση υπερασπίζεται τον αγώνα του «Ουκρανικού λαού» ως δίκαιο εθνικό απελευθερωτικό πόλεμο, παραγνωρίζοντας το γεγονός του ναζιστικού χαρακτήρα του καθεστώτος του Κιέβου και της ολοκληρωτικής πρόσδεσης του Ουκρανικού Έθνους κράτους στην ιστορική παράδοση του Μπαντέρα και την δημιουργία του μπαντέρρικου ναζισμού- φασισμού. Αυτή η θέση είναι κατάπτυστη, γιατί μετατρέπει τον ελληνικό λαό σε παραμάγαζο του ναζισμού-φασισμού και του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού.
Υπάρχει μία άλλη θέση, που σε γενικές γραμμές θεωρεί τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και από τις δύο μεριές, και στην πλειοψηφία της καλεί σε συγκρότηση αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού και τελικά ενός φιλειρηνικού κινήματος.
Αυτή η τάση, προέρχεται κυρίως από το ΚΚΕ, οργανώσεις της εξ. Αριστεράς, και ιδιαίτερα με ταύτιση με το μαοϊκό ρεύμα, που με βάσει την θεωρία του σοσιαλιμπεριαλισμού, μαοϊστικής κοπής, θεωρούν πως η πτώση του σοσιαλιμπεριαλισμού μετέτρεψε την Ρωσία απευθείας σε μία ιμπεριαλιστική δύναμη. Μέσα σε αυτό το κομμάτι, ενυπάρχει και ένα μικρό κομμάτι δυνάμεων, που θέτει ντεφετιστικά καθήκοντα, όμοια με τα καθήκοντα του Α’ παγκοσμίου πολέμου, με το σύνθημα ότι ο εχθρός είναι μέσα στην ίδια μας την χώρα.
Με τις δύο τελευταίες τάσεις- θέσεις, από τις οποίες αξιολογώ την τελευταία σαν την πιο σοβαρή, παρά τις ιδεολογικές- πολιτικές διαφωνίες μου, η κοινή δράση μέσα στο κίνημα είναι αναγκαία πάνω στην γραμμή της εξόδου από το ΝΑΤΟ,την ΕΕ και των βάσεων θανάτου.
Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι τάσεις αδυνατούν να κατανοήσουν το σύγχρονο ιμπεριαλιστικό- καπιταλιστικό σύστημα, τον ρόλο του ΝΑΤΟ, σαν παγκόσμιος χαρακτήρας του συστήματος,την σύγχρονη αποτύπωση του ιμπεριαλισμού του Ι.Β. Λένιν, στην παρούσα αντικειμενική και υποκειμενική κατάσταση.
Σε αυτή την ιδεολογική αδυναμία υποβοηθούν – σε κάποιες περιπτώσεις – είτε η βαθιά οικονομική σύνδεση- λόγω ταξικής θέσης- με τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και μεροκάματα είτε αποτέλεσμα μίας γενικής αντίληψης «καθαρότητας», που πέρα από τον αυτοαναφορικό χαρακτήρα του «εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς», αντιλαμβάνεται καθαρά στρατηγικά- και όχι τακτικά- συνολικότερα την κεντρική πολιτική αντιπαράθεση.
Σίγουρα σε αυτές τις τάσεις, τον κυρίαρχο ρόλο παίζει η γραμμή του Κ.Κ.Ε., γύρω από το οποίο, παρά τις «τεράστιες διαφωνίες», όλοι γυρίζουν και επηρεάζονται.
Ποιος θα ξεχάσει εξάλλου, την θέση του Κ.Κ.Ε. για το δημοψήφισμα, με το άκυρο- αποχή, για να μην λερώσε τα χέρια του με το ΟΧΙ και να αναγκαστεί να αναδειχθεί σε καθοδήγηση του κινήματος απέναντι στην προδοτική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.
Από την άλλη μεριά, υπάρχει η γενική πολιτική θέση της ήττας του ΝΑΤΟ που στην δική μου αντίληψη εξειδικεύεται με την κριτική γραμμή απέναντι στην άρχουσα τάξη της Ρωσίας και την αναγκαιότητα οι κομμουνιστικές δυνάμεις να αναλάβουν την προμετωπίδα του αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα μέσα από την συγκρότησή και την ανασυγκρότησή τους, αντιλαμβανόμενες πως πραγματική νίκη στα πεδία των μαχών, της ιδεολογίας και της οικονομίας μπορεί να προκύψει ολοκληρωτικά μόνο με την αντικατάσταση του Πούτιν από την ηγεσία της εργατικής τάξης και του λαού, πράγμα που και ο ίδιος ο ρωσικός λαός αντιλαμβάνεται στο καμίνι του πολέμου με τα ποσοστά αποδοχής της ΕΣΣΔ να δυναμώνουν στην σύγκριση του ρώσικου καπιταλιστικού στρατού με τον Κόκκινο Στρατό.
Πιο συγκεκριμένα, η τακτική στήριξη με σκοπό την ήττα του νατοϊκού στρατοπέδου, την αποτροπή του Γ’Π’Π’, την απελευθέρωση των δυνατοτήτων των λαών με σκοπό την στρατηγική ανασυγκρότηση για την Ανεξαρτησία και τον Σοσιαλισμό.
Μέσα σε αυτή την τάση ένα σημαντικό ποσοστό του λαού βρίσκει την ταύτιση του, λόγω του μίσους του απέναντι στον Δυτικό Ιμπεριαλισμό και της Εθνικής και Κοινωνικής Ταπείνωσης που έχει περιέλθει εξαιτίας του ιμπεριαλιστικού άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Διάφοροι ακροδεξιοί λογοκλόποι και δημοκόποι με διάφορες κομματικές σφραγίδες προσπαθούν με νύχια και με δόντια, προτάσσοντας την ορθοδοξία και άλλα κόλπα, να προσεγγίσουν αυτό το κομμάτι του λαού και να το σύρουν τελικά στην άκριτη στήριξη του συστήματος.
Αυτοί οι τελευταίοι, έχουν και κάποιους συμμάχους με «περίπου κομμουνιστικό μανδύα».
Τι κάνουν αυτοί οι τελευταίοι; Από κομμουνιστικές θέσεις προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ρώσικη άρχουσα τάξη «εκ-σοσιαλίζεται» και «εκ-κομμουνιστικοποιείται», αβαντάρουν κάθε τι δεξιό- από τις πασαρέλες των Μακεδονικών συλλαλητήριων για την μία και μοναδική Νατοϊκή Μακεδονία μέχρι τις αταξικές θέσεις και προσεγγίσεις, με σκοπό από δήθεν «κομμουνιστική σκοπιά» να απενεργοποιήσουν την πάλη για την κομμουνιστική ανασυγκρότηση.
Τι καταφέρνουν τελικά;
Να προσφέρουν υπηρεσίες στην αντίδραση και το σύστημα που θέλει τον λαό αποσυγκροτημένο στην αναμονή κάποιου σωτήρα.
Γ.
Παρ’ όλα αυτά, αν ας πούμε αύριο, λάμβανε σάρκα και οστά ένας Παγκόσμιος Πόλεμος η ανάλυση μου είναι πως θα υπήρχε, ένα και μοναδικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, του άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και πως το αντίπαλο αυτό του άξονα στρατόπεδο των λαών (ΚΙΝΑ, ΡΩΣΙΑ, ΚΟΥΒΑ, ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ, ΒΟΡΕΙΟΣ ΚΟΡΕΑ ΚΛΠ) θα έπρεπε να είναι αυτό που θα σταθεί νικηφόρο, χωρίς οι κομμουνιστικές δυνάμεις να απολέσουν την στρατηγική να μετατραπούν οι ίδιες σε ηγέτιδες πολιτικές δυνάμεις.
Υπό αυτή την έννοια, τα επαναστατικά κομμουνιστικά καθήκοντα θα ήταν σε εγχώριο επίπεδο η ήττα της άρχουσας τάξης της χώρας μας και η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου που διεξάγει, σε επαναστατική διαδικασία για την Ανεξαρτησία και τον Σοσιαλισμό και τα διεθνιστικά καθήκοντα η διεθνιστική αλληλεγγύη στους λαούς που αγωνίζονται απέναντι στον ιμπεριαλιστικό άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Felix
Υ.Γ.1 Για το κομμάτι που αφορά πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε την θρησκεία- και βασικά την εργατική τάξη που δεν είναι άθεη- θα αναφερθώ άλλη φορά. Σίγουρα πάντως ταυτίζομαι με τις κατευθύνσεις σειράς άρθρων του Νίκου Ζαχαριάδη και δεν έχω την εκτίμηση πως η υποτίμηση αυτών των χαρακτηριστικών της εργατικής τάξης μπορεί να την φέρει μαζί μας.
Υ.Γ.2 Στα σχόλια του κειμένου, παραθέτω οικονομικά στοιχεία για την Ρωσία, από παλαιότερη μπροσούρα της Λαϊκή Δράσης, στην οποία συμμετέχω.
Υ.Γ.3 Στην φώτο απεικονίζεται κουβανικό κομμουνιστικό τάγμα που πολεμάει τον μπαντέρρικο ναζισμό-φασισμό στην Ουκρανία.
Από τη σπίθα στη φλόγα 